آنچه که جای بحث دارد واکنش گروهی از دولتمردان و سیاستمداران به این واقعه است. اگر این حضور و جمعیت را نداشتیم، این عرض تسلیت ها هم رقم نمی خورد، این عرض تسلیت ها نه صادقانه و بخاطر آقای رزمجو، بلکه این بخاطر همراهی با مردم است. تعجب است که چرا مشاوریین آقای رضایی زمانی که هنرمندان زنده هستند چنین پیام هایی نمی دهند، و ...

می‌خواهم در موضوعی بنویسم که طرح وجمع کردنش کمی سخت است، چون برای اولین بار مطرح می‌شود، زیرا می‌خواهم نقدی بزنم بر روحیه جامعه ایران و نخبگانش در این چهل و اندی سال و شاید هم به گذشته، که چرا جامعه ایران از چند جهت دچار پارادوکس یا تقابل و تناقض است؟

 شاید جسم تو دیگر بین ما نباشد، اما آثارت، صدایت، نواهای غمگنانه‌ات و ضرب آهنگ‌های شیرین و شادی بخشت تا ابد در کنارمان رژه می‌روند.