حالا، بعداز پانزده سال و ده روز از آن دیدار و دقیقاً پانزده سال از آن غروب که هم‌سفر و دوستِ نازنینِ آن روزهایم از پشت پنجره خواب‌گاهِ دانش گاه به چشم‌هایم زُل زد و گفت "حاجی رفت"، می‌گذرد و من که در رثای هیچ دوست و غریبه‌ای هنوز سوگ واری نکرده‌ام اعتراف می‌کنم هنوز ضجه‌های آن روزم در بهشت زهرا و زیارت عاشورای همان شب ...