کوروش پارسی ظرفیت انسجام ملی -مذهبی در ایران / 7 آبان فرصتی که نباید به تهدید تبدیل شود

کبنا ؛علی کامرانی استاد و پژوهشگر تاریخ طی یادداشتی به مناسب «7 آبان زاد روز کوروش کبیر» نوشت:
 فرهنگ و هویت تاریخی و تمدنی هر ملت پشتوانه و سرمایه اصلی آن ملت است. مردم ایران باهویت ایرانی (فرهنگ، تمدن، تاریخ وجغرافیای ایران فرهنگی) در میان ملل متمدن وبا سابقه کهن فرهنگی، جایگاه ویژه‌ای دارند.
«۷ آبان» بعنوان زادروز «کوروش بزرگ» پادشاه خوشنام هخامنشی دربین پادشاهان متعدد سلسله‌ها و خاندان‌های حکومتگر در ایران، یکی از نمادها و نماینده‌های پادشاه دادگر و مقتدر تاریخ ایران باستان نامگذاری شده است.
  به هردلیلی، ذهنیت مردم ایران نسبت به کوروش هخامنشی مثبت است و ملت ایران پادشاه پارسی را نه یک پادشاه؛ بلکه حاکمی دادگر، سلطانی مقتدر، حکیمی حاکم، قانون نویسی اخلاق مدار، فاتخی بامروت و بارحم وحافظ امنیت مرزها وجغرافیای ایران و در یک کلام نماد قدرت و شوکت تاریخ ایران باستان و یکی از قهرمانان تاریخ فرهنگ و تمدن ایران قبل از اسلام می‌دانند.
ازدیگر سو، ایرانیان مسلمان و خاصه شیعیان نیز او را بر اساس نظر مفسر شهیر قرآن مرحوم ابولکلام آزاد و علامه طباطبایی بزرگ،”ذوالقرنین” [که در قرآن از او به نیکی یاد شده است] محترم وبزرگ می‌شمارند.
  پس “کوروش پارسی” این ظرفیت را دارد که عامل و نماد «وحدت ایران اسلامی» باشد.
 او یک فرصت وظرفیت بسیار خوب برای انسجام ملی ـ مذهبی است. پادشاه بزرگ پارس، حتی این این ظرفیت راداردکه زادروزش را”روز فرهنگ وتمدن ایران باستان” نامید. چرا که او بهترین نماد ونماینده فرهنگ، تاریخ وتمدن ایران باستان است.
 کوروش کبیر را می‌توان نماد ایرانی مقتدر و رئوف، حاکمی قدرتمند اما مهربان، پارسی شجاع اما مهربان، ثروتمندی سخاوتمند و نماد روح تمدن ساز و فرهنگ پرور ایرانی به حهانیان معرفی کرد.
 ایرانیت واسلامیت وخاصه تشیع وایران با هم پیوندی ناگسستنی دارند. در حوزه ادیان وقتی از ایران نام برده می‌شود نا خودآگاه واژه تشیع، و در حوزه جغرافیا هر کجا وهرگاه از مذهب تشیع سخن به میان می‌آید، نا خودآگاه و بلا فاصله واژه ایران به ذهن متبادر می‌گردد.
 ایرانی و تشیع و شیعه و ایران، چنان به هم تنیده و با هم ممزوج گردیده اندکه غیر قابل تفکیک‌اند.
 تجربه تلخ اقدامات رژیم پهلوی در تقویت نمادهای ملی و تضعیف آئین‌های مذهبی بعنوان مبانی گفتمان خود، که در نهایت به سقوط و اضمحلال آن رژیم انجامید می‌بایست چراغ راه آینده دولتمردان کنونی قرار گیرد.
 اسلام گرایی و ملی گرایی (حب الوطن من الایمان) دو بال این ملت برای صعود به قله‌های پیشرفت و توسعه هستند.
 امید است مسئولین امر به ویژه مدیران و تصمیم سازان امور فرهنگی کشور با تقویت و تبلیغ آئین‌ها و نمادهای ملی و مذهبی کشور، گامی مهم واساسی را در توسعه وتعالی فرهنگ وتمدن کشور بردارند و این فرصت رابه تهدید تبدیل ننمایند.
 -----------------------------------
علی کامرانی آبان ۹۹