ببینید | اگر فکر می‌کنید گل اعتیاد ندارد...

یک درمانگر اعتیاد  به یک سوال همیشگی درباره مخدر گل پاسخ داد، این‌که آیا این ماده مخدر و محرک اعتیاد آور است یا نه؟
به‌گزارش کبنا نیوز به نقل از خبرآنلاین، شاید شما هم شنیده باشید، مخدر گل اعتیاد آور نیست! شاید هم به خاطر همین تبلیغ هست که مصرف آن زیاد شده است. با این وجود کارشناسان نظر متفاوتی دارند، محمدحسین شیخ، درمانگر اعتیاد و مددکار اجتماعی دراین‌باره به خبرآنلاین گفت: گل، به طور قطع ماده‌ای اعتیادآور است و این موضوع از نظر علمی نیز تأیید شده است. این ماده ترکیبی از ویژگی‌های مواد مخدر و محرک را دارد. برخی افراد برای تجربه حالت لختی یا افزایش انرژی موقتی، به مصرف آن روی می‌آورند، اما مصرف مکرر این ماده در درازمدت منجر به وابستگی روانی می‌شود. شاید در ابتدا فرد بتواند برای چند روز از مصرف گل خودداری کند، اما پس از مدتی، کنترل رفتار از دست او خارج می‌شود. نمونه بارز آن، شباهت رفتاری با ربات‌هایی است که بدون اراده از خانه خارج می‌شوند و به‌صورت ناخودآگاه به دنبال ماده مصرفی می‌گردند. این افراد پس از مصرف، ممکن است حتی خود را سرزنش کنند و بگویند که نمی‌خواستند دوباره مصرف کنند یا معتقد باشند که دچار اعتیاد نشده‌اند.
    
وی ادامه داد: معمولاً مصرف مواد مخدر مانند تریاک دارای الگوی منظم روزانه است، اما مواد محرک و گل، مصرف نامنظم‌تری دارند. به همین دلیل، بسیاری از افراد در هفته‌ها و حتی ماه‌های ابتدایی متوجه اعتیاد خود نمی‌شوند. زمانی به وابستگی پی می‌برند که کار از کار گذشته است و ترک آن دشوار شده است. برای ترک هر نوع ماده اعتیادآور، از جمله گل، پرهیزمداری مؤثرترین رویکرد است. برخی از انجمن‌ها یا سازمان‌های فعال در حوزه درمان اعتیاد در داخل و خارج از کشور، روش کاهش تدریجی مصرف را پیشنهاد می‌دهند، اما در نهایت، قطع کامل مصرف و پایبندی به پرهیز الزامی است. این پرهیز ممکن است از طریق اقامت در محیط قرنطینه انجام شود یا نیازمند اراده‌ای قوی در محیط عادی زندگی باشد، که در بسیاری از افراد کمتر دیده می‌شود.
وی افزود: ترک جسمانی برخی مواد ممکن است در مدت کوتاهی انجام شود، اما ترک روانی آن‌ها، به‌ویژه در مورد موادی مانند گل، نیاز به مراقبت بلندمدت دارد. فرد باید سبک زندگی خود را به‌طور کامل تغییر دهد تا مجدداً به مصرف بازنگردد. درباره ترک گل، برخلاف موادی مانند تریاک که الگو و روند ترک آن نسبتاً مشخص است، تجربه درمانگران نشان می‌دهد که یک دوره پرهیز ۶۰ تا ۹۰ روزه ضروری است. چه فرد در محیط قرنطینه باشد و چه نباشد، باید این مدت زمان را بدون مصرف سپری کند تا بتوان گفت از مرحله بحرانی فاصله گرفته است. پس از طی این دوره ابتدایی، مرحله مهمی آغاز می‌شود که شامل خودشناسی، شرکت در جلسات انجمن‌های ۱۲ قدمی، مطالعه کتاب‌های مناسب، تماشای فیلم‌های انگیزشی و دوری از محیط‌ها و عوامل تحریک‌کننده است. این اقدامات به تداوم بهبودی کمک می‌کند و زمینه‌ساز ساختن یک سبک زندگی سالم و پایدار خواهد بود.