«سد داریم، آب نداریم!» / در سایه سد کوثر، کشاورزی دیل و آرو می‌سوزد + فیلم

فایل مرتبط کبنا ؛مجتبی پورحسن، یکی از اهالی روستای دیل در گفت‌وگو با کبنا نیوز می‌گوید: روستاهای دیل، آرو و مناطق اطراف، قلب کشاورزی کهگیلویه‌ و بویراحمد هستند؛ اما حالا ضربان‌شان با بی‌آبی کند شده است. کشاورزی شغل اصلی ماست؛ اما با این بحران آب، دیگر امیدی به محصول نداریم. سد کوثر همین نزدیکی‌ست، اما ما فقط گردوغبار و رطوبتش را داریم، نه آبش را.
او به طرح‌های آبیاری قطره‌ای از سال ۹۳ در دشت دالان اشاره می‌کند: زمین‌ها را با همکاری جهاد کشاورزی شهرستان گچساران تجهیز کردیم، اما درختان بی‌آب مانده‌اند. از سد کوثر برای زمین‌‌هایی که دیم هم نبوده آب برده‌اند، اما به روستای دیل و آرو نگاه هم نکرده‌اند. درختی که هر ۱۰ روز باید آب بخورد، ۴۰ روز خشک می‌ماند. کشاورزی در حال مرگ است.
  
راز کشف‌شده برمودای آبی: تبعیض؟ سیاست؟ یا بی‌توجهی؟
پورحسن با لحنی کنایه‌آمیز ادامه می‌دهد: راز مثلث برمودا را کشف کرده‌ایم، اما هنوز نمی‌دانیم چرا در فاصله ۳ کیلومتری سد کوثر، ما تشنه‌ایم و آب برای شالیزارهای استان فارس و پروژه‌های فسفات می‌رود. اگر یک شاخه آب از این سد برای باغات دیل و آرو بیاید، جوانان از مهاجرت به شهر برمی‌گردند.
او معتقد است برخی تصمیم‌گیران، منطقه بویراحمد گرمسیری را نادیده گرفته‌اند: نگاه تبعیض‌آمیز بعضی مسئولان باعث شده حق ما پایمال شود. عدالت که خداپسندانه است، چرا سهم دیل و آرو داده نمی‌شود؟

نماینده‌ای برای همه، یا فقط برای برخی؟
«پورحسن» در پاسخ به سوالی درباره نقش نماینده مجلس در این بی‌عدالتی، می‌گوید: «نماینده‌ای که بارها به دیل آمده، باغ‌ها را دیده، اما اقدامی نکرده است. ما بارها نامه نوشتیم، اما حتی بازدید هم نکردند. چرا؟ شاید برای پاسخ به این سؤال، باید آن‌ها پاسخگو باشند، نه ما.»
«چراغی که به خانه رواست...» اما خانه دیل خاموش مانده
«۵۲۰ خانوار در دیل زندگی می‌کنند. ما ۳۷۰ هکتار باغ داریم، انار و لیمو می‌کاریم، اما درختان پژمرده‌اند. فاصله‌مان با سد کوثر فقط دو کیلومتر است، اما آب تا ۷۷۰ کیلومتر آن‌طرف‌تر می‌رود. این تبعیض نیست؟»
«بعضی از جوان‌ها دیگر امیدی ندارند. باغ‌ها خشک شده، زمین بی‌ثمر مانده، و آن‌ها یا دچار آسیب اجتماعی شده‌اند یا برای کارگری به شهر رفته‌اند. اگر امروز آب به دشت دالان برسد، همه برمی‌گردند. کشاورزی احیا می‌شود. اما زمان دارد از دست می‌رود.»
داستان دیل و آرو، قصه‌ای از سرزمین تشنگی در جوار دریاچه است. جایی‌که زمین‌ها از عطش می‌سوزند،  شاید وقت آن رسیده «چراغی که به خانه رواست» را دوباره معنا کنیم.
این گزارش به‌هیچ وجه نافی خدمات نیست، بلکه صرفاً در راستای اصلاح‌ رویه‌ها و فرایندها منتشر شده است.