حصول توسعه پایدار مستلزم نگرش سیستمی به مقوله مدیرت شهری با مشارکت نهادهای ملی و مدنی جامعه با استفاده از رویکرد مدیریت تعاملی و استفاده از ابزارهای آن جهت کنترل تغییر و آثار آن به منظور حداکثرسازی رفاه نسل فعلی بدون آسیب به حقوق نسل‌های آتی می‌باشد.