مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛روح اله امیدوار*
مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان کبنا نیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
بهار امسال بعد از سالها به شهری که در آن متولد و بزرگ شدم رفتم و برای زنده شدن خاطرات کودکی خواستم سری به محله قدیمی بزنم. در طول راه خودم را برای صحنه هایی متفاوت از گذشته آماده می کردم. به محله قدیمی در خیابان کیامرثی گچساران رسیدم و صحنه ای که 24 سال قبل هنگام خروج از این محله دیدم را عینا مشاهده کردم.انگار به هیچ چیز دست نزده بودند.خانه ها،پل ها ،لوله ها،کانال ها و در و دیوار همه دست نخورده باقی مانده بود. احساس کردم شاید برای حفظ مکان های تاریخی به آن دست نزده اند.دقیقا همان بافت سابق.اگر می خواستی از گذشته فیلمی بسازی احتیاجی به صحنه سازی نبود.مظلومیت این نقطه از شهر در مقابل نقطه ای دیگر از شهر هنوز که هنوزه ادامه داشت.به قول یکی از هنرمندان گچسارانی :
"ﺷﻬﺮ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻧﻔﺖ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﮐﺮﺩ
ﺩﺭ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﺍﺳﺘﻮﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻓﻠﺰﯼ
ﺩﺭﺗﺶ ﺑﺎﺩ ﻫﺎﯼ ﺟﻬﻨﻤﯽِ ﺷﻬﺮﯾﻮﺭ
ﻭ ﺷﺮﺟﯽ ﻫﺎﯼ ﺗﺐ ﺩﺍﺭ ﻣﺮﺩﺍﺩ
ﺗﺮﺍﻧﺲ ﻫﺎﯼ ﻣﺤﻠﻪ ﯼ ﻣﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﻬﺮﯼ ﻫﺎ
ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻬﯿﺒﯽ
ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﯿﻢِ ﻣﺼﺮﻑ ﺑﯽ ﺣﺪ ﻭ ﻣﺮﺯ ﺷﺮﮐﺘﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﻭﻟﯽ ﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﭘﺮﺳﻪ ﮔﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺑﻼﺩﯾﺎﻥ ﻧﮑﺸﯿﺪﯾﻢ"
گرچه تقریبا در بیشتر نقاط این شهر می شد فهمید که این شهر چقدر به بافت سابقش وفادار مانده.حتی میشد روی دیوارها یادگاریهای 20 سال قبل را پیدا کرد.این شهر آدم را یاد شهر ونیز ایتالیا می اندازد که یکی از معدود شهرهای اروپاست که توانسته بافت قدیمی خود را تا الان حفظ کند،ولی داستان گچساران یک تراژدیست،داستان قدیمی و کسل کننده یکی از ابرشهرهای نفتی ایران . داستان فراموش شده گچساران، آری گچساران وفادارترین شهر دنیاست به بافت کهنه و محروم خود.لازم است مسئولان محترم شهری و استانی فکری به حال بافت فرسوده گچساران بکنند.مردم آن نقطه از شهر با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کنند.استان محروم است و گچساران محروم تر...
*مهندس کامپیوتر*
مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان کبنا نیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
بهار امسال بعد از سالها به شهری که در آن متولد و بزرگ شدم رفتم و برای زنده شدن خاطرات کودکی خواستم سری به محله قدیمی بزنم. در طول راه خودم را برای صحنه هایی متفاوت از گذشته آماده می کردم. به محله قدیمی در خیابان کیامرثی گچساران رسیدم و صحنه ای که 24 سال قبل هنگام خروج از این محله دیدم را عینا مشاهده کردم.انگار به هیچ چیز دست نزده بودند.خانه ها،پل ها ،لوله ها،کانال ها و در و دیوار همه دست نخورده باقی مانده بود. احساس کردم شاید برای حفظ مکان های تاریخی به آن دست نزده اند.دقیقا همان بافت سابق.اگر می خواستی از گذشته فیلمی بسازی احتیاجی به صحنه سازی نبود.مظلومیت این نقطه از شهر در مقابل نقطه ای دیگر از شهر هنوز که هنوزه ادامه داشت.به قول یکی از هنرمندان گچسارانی :
"ﺷﻬﺮ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻧﻔﺖ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﮐﺮﺩ
ﺩﺭ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﺍﺳﺘﻮﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻓﻠﺰﯼ
ﺩﺭﺗﺶ ﺑﺎﺩ ﻫﺎﯼ ﺟﻬﻨﻤﯽِ ﺷﻬﺮﯾﻮﺭ
ﻭ ﺷﺮﺟﯽ ﻫﺎﯼ ﺗﺐ ﺩﺍﺭ ﻣﺮﺩﺍﺩ
ﺗﺮﺍﻧﺲ ﻫﺎﯼ ﻣﺤﻠﻪ ﯼ ﻣﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﻬﺮﯼ ﻫﺎ
ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻬﯿﺒﯽ
ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﯿﻢِ ﻣﺼﺮﻑ ﺑﯽ ﺣﺪ ﻭ ﻣﺮﺯ ﺷﺮﮐﺘﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﻭﻟﯽ ﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﭘﺮﺳﻪ ﮔﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺑﻼﺩﯾﺎﻥ ﻧﮑﺸﯿﺪﯾﻢ"
گرچه تقریبا در بیشتر نقاط این شهر می شد فهمید که این شهر چقدر به بافت سابقش وفادار مانده.حتی میشد روی دیوارها یادگاریهای 20 سال قبل را پیدا کرد.این شهر آدم را یاد شهر ونیز ایتالیا می اندازد که یکی از معدود شهرهای اروپاست که توانسته بافت قدیمی خود را تا الان حفظ کند،ولی داستان گچساران یک تراژدیست،داستان قدیمی و کسل کننده یکی از ابرشهرهای نفتی ایران . داستان فراموش شده گچساران، آری گچساران وفادارترین شهر دنیاست به بافت کهنه و محروم خود.لازم است مسئولان محترم شهری و استانی فکری به حال بافت فرسوده گچساران بکنند.مردم آن نقطه از شهر با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کنند.استان محروم است و گچساران محروم تر...
*مهندس کامپیوتر*
ﺗﺮﺍﻧﺲ ﻫﺎﯼ ﻣﺤﻠﻪ ﯼ ﻣﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﻬﺮﯼ ﻫﺎ
ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻬﯿﺒﯽ
ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﯿﻢِ ﻣﺼﺮﻑ ﺑﯽ ﺣﺪ ﻭ ﻣﺮﺯ ﺷﺮﮐﺘﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ!!!!!!!