کارخانه آب معدنی در ۲۰ کیلومتری یاسوج نه برق دارد، نه جاده، نه اینترنت! / قطعی‌های پی‌در‌پی ما را از پای درآورده و به‌جای تولید، اغلب ضایعات تحویل می‌دهیم / اگر تاکنون تعطیل نکرده‌ایم، فقط به‌دلیل چشم‌وهم‌چشمی است که مبادا در خانواده مورد سرزنش قرار بگیریم

کبنا ؛در نشست شورای گفت‌وگوی دولت و بخش خصوصی با حضور معاون وزیر صمت، نماینده صنعت آب معدنی کهگیلویه و بویراحمد از محرومیت این صنعت از ابتدایی‌ترین زیرساخت‌ها مانند برق، اینترنت و جاده در فاصله کمتر از ۲۵ کیلومتری یاسوج انتقاد کرد.
به گزارش کبنا نیوز، نشست شورای گفت‌وگوی دولت و بخش خصوصی با حضور ابراهیم شیخ، معاون صنایع عمومی وزارت صنعت، معدن و تجارت (صمت)، مدیرکل صمت استان کهگیلویه و بویراحمد، و رئیس اتاق بازرگانی یاسوج برگزار شد. در این جلسه، یکی از تولیدکنندگان فعال در حوزه صنایع نوشیدنی استان، خانم منصوری، که از صنعتگران باسابقه و نماینده تولیدکنندگان آب معدنی استان به‌شمار می‌رود، با صراحت از وضعیت زیرساختی نامناسب واحدهای تولیدی انتقاد کرد.
خانم منصوری با اشاره به جایگاه صنعت آب معدنی در اقتصاد استان، خطاب به معاون وزیر صمت اظهار داشت: بنده نماینده دومین صنعت بزرگ استان هستم، اما کارخانه‌های فعال در فاصله ۱۰ تا ۲۵ کیلومتری مرکز استان، حتی به ابتدایی‌ترین زیرساخت‌ها مانند برق، آب، اینترنت و جاده مناسب نیز دسترسی ندارند. این‌که پس از سال‌ها فعالیت، هنوز از حداقل امکانات بی‌بهره‌ایم، واقعاً مایه تأسف است.
وی در ادامه با بیان اینکه نبود اینترنت مانع از استقرار واحد حسابداری در محل کارخانه شده، تصریح کرد: عدم دسترسی به اینترنت، مدیریت مالی صحیح را غیرممکن کرده است. از سوی دیگر، برای برق‌رسانی به کارخانه، با هزینه شخصی و پیگیری‌های مستمر، تنها پس از سیزده سال توانستیم برق تأمین کنیم. با وجود این تلاش‌ها، تصمیمات برخی مسئولان، موانع تولید را دوچندان کرده‌اند. بارها به دلیل تأخیر در حمل‌ونقل یا نبود زمان کافی، ناچار به خاموش کردن دستگاه‌ها شده‌ایم که این امر، خسارات مالی بسیاری به مجموعه وارد کرده است.
این تولیدکننده همچنین درخصوص تسهیلات بانکی گفت: حمایت‌های بانکی ناکافی است. در جلسات رفع موانع تولید، بارها مشکلات صنعت آب معدنی مطرح شده اما نه گزارشی تهیه شده و نه اقدامی مؤثر انجام گرفته است. برخی واحدها با کمبود برق، برخی با مشکل اینترنت و برخی با کمبود مواد اولیه مواجه‌اند و با وجود تکرار این مسائل، هیچ‌کدام به‌صورت جدی پیگیری نشده‌اند.
خانم منصوری با اشاره به مشکلات تأمین مواد اولیه بیان کرد: برای تهیه نایلون باید از شیراز و برای لیبل از تهران اقدام کنیم که هزینه حمل‌ونقل را دو برابر کرده است. از سوی دیگر، با توجه به ماهیت تولید آب معدنی، مجبور به فعالیت در نزدیکی منابع آب هستیم و امکان استقرار در شهرک‌های صنعتی را نداریم. در نتیجه، از خدمات شهرک‌های صنعتی نیز بی‌نصیب مانده‌ایم.
او افزود: اگر حمایت لازم از صنعت آب معدنی صورت نگیرد، ناچار به تعطیلی خواهیم بود یا باید با مشکلات ادامه دهیم. بسیاری از کارخانه‌ها تنها به‌دلیل پشتوانه مالی شخصی مالکانشان سرپا مانده‌اند. خانم مهندس طاهری و آقای دنا، از دیگر فعالان این حوزه، بارها اعلام کرده‌اند که ادامه کار بدون حمایت دولتی، بسیار دشوار است. متأسفانه فضای رقابت ناسالم و نگاه چشم‌و‌هم‌چشمی میان تولیدکنندگان، تنها به خستگی و ناامیدی منجر شده است.
وی ضمن قدردانی از تلاش‌های دکتر موسویان و دکتر عسگری خاطرنشان کرد: با وجود زحمات این دو بزرگوار، وقتی تخصیص‌های لازم به استان داده نمی‌شود، تلاش آن‌ها نیز به نتیجه مطلوب نمی‌رسد. از سال ۱۳۹۰ تاکنون، در تمام جلسات رفع موانع تولید، مسائل صنعت آب معدنی مطرح شده اما هیچ‌یک از مصوبات اجرایی نشده‌اند. از جناب معاون وزیر تقاضا دارم این مشکلات را با جدیت بررسی کرده و در اولویت قرار دهند.
خانم منصوری در ادامه سخنانش با لحنی انتقادی گفت: دومین صنعت فعال استان هستم، اما در ۲۰ کیلومتری یاسوج، نه جاده داریم، نه برق و نه اینترنت. چطور قبض برق ما گران‌تر شده درحالی‌که حتی یک جاده خاکی برایمان احداث نشده است؟ تمام هزینه‌ها را شخصاً پرداخت کرده‌ام و برای خرید ساده‌ترین اقلام مانند نایلون باید کرایه حمل از شیراز بپردازم. با این شرایط، آیا باید هزینه ترانزیت را هم در قبض برق بگنجانند؟ این موضوع واقعاً طنز تلخی است!
او با گلایه از قطعی‌های مکرر برق افزود: قطعی‌های پی‌در‌پی ما را از پای درآورده و به‌جای تولید، اغلب ضایعات تحویل می‌دهیم. حداقل اگر از قبل اعلام کنند که چند روز برق نداریم، دستگاه‌ها را خاموش می‌کنیم، به خانواده‌هایمان سر می‌زنیم و از آسیب دیدن تجهیزات جلوگیری می‌کنیم.
این فعال صنعتی در پایان با اشاره به شرایط روانی و اجتماعی تولیدکنندگان گفت: چند نفر از بستگانم از جمله دخترخاله‌ام نیز در حوزه تولید فعال‌اند. اگر تاکنون تعطیل نکرده‌ایم، فقط به‌دلیل چشم‌وهم‌چشمی است که مبادا در خانواده مورد سرزنش قرار بگیریم. نمی‌خواهیم بگویند فلانی عرضه نداشت. اما ادامه این مسیر بدون حمایت، واقعاً سخت و فرساینده است.