این منطقه زمانی به دلیل پر آب بودن، «لب آب» نام داشته و اما حالا مشکل اول مردم این منطقه آب است، و جاده. داستان عجیبی است، مردمی که وفور نعمت «آب» در کنارشان است ولی نمی توانند از آن استفاده کنند، چون امکانات و زیرساخت ها وجود ندارد. پیرمرد روستایی می گوید «70 سالمه، هنوز با الاغ می روم سر چشمه، برای اینکه آب بیاورم». یکی از پیرزنان روستای آب بهاره فرزندش را بر سر همین آب از دست داده و داغ بر دلش مانده است.
    
به گزارش کبنانیوز، بارها به لوداب سفر کردیم، دریغا که محرومیت ها خیلی زیاد است و عزم جزمی هم آنچنان که باید و شاید دیده نمی شود، توازن و تعادل میان روستا و شهر وجود ندارد، به راستی چرا نباید اعتبارات میان جامعه شهری و روستایی با تعادل تقسیم شود؟ چرا هنوز بعد از چند دهه روستاییان با رنج و سختی بدون آب و جاده هستند، چه تفاوتی میان جامعه شهری و روستایی وجود دارد که این روستاییان و مشکلاتشان هیچ گاه در مرکز توجه و کار و تلاش قرار نمی گیرند؟
خبرنگار کبنانیوز در سفری یک روزه به چند روستای چین لوداب از توابع شهرستان بویراحمد سفر کرده و با مردم در خصوص مشکلات آنان گفت و گو کرده است.
مردم در روستای آب بهاره زندگی را به سختی می گذرانند، نبود جاده و آب، محرومیت از معلم و مدرسه، دوری از خانه بهداشت، زندگی در منازل کاهی و گلی، همگی این مشکلات وجود دارد و موجب شده مردم زندگی را در رنج و سختی بگذرانند.
یکی از روستاییان می گوید: ولایت ما هیچ امکاناتی ندارد، آب و جاده و مدرسه نداریم، بچه هایمان بیکار هستند و به هیچ جایی هم صدایمان نمی رسد. بعضی از این جوانان بخاطر مشکلات و بیکاری خودکشی می کنند، من الان 70 سالم است، هنوز با خر آب می کشیم و می خوریم، با الاغ 2 کیلومتر طی می کنم و آب می آورم.
یکی دیگر از روستاییان نیز به وضعیت نابسامان زمین های کشاورزی دیم اشاره می کند: زمین های ما دیم هستند، اگر بارندگی خوب بود، زمین هم ثمر دارد، اگر بارندگی خوب نباشد، هر چه زحمت بکشیم هدر می رود، زمین کشاورزی آبی نداریم، کود گران است و اوضاع کشاورزی ما خراب است.
به غیر از مشکل آب، جاده دیگر مشکل اصلی روستا است، یکی از روستاییان در خصوص مشکل جاده می گوید: جاده ای نداریم، ماشین نمی تواند عبور کند، فقط دو کیلومتر آسفالت کردند و بقیه اش را رها کردند، ماشین اگر یک روز به این منطقه آمد، همه جلوبندی ماشین خراب می شود و برمی گردد. خانه بهداشت داریم ولی 8 کیلومتر فاصله هست و زن و بچه بیمار به سختی می رود.
یکی از زنان روستایی هم به مشکل آب آشامیدنی اشاره می کند: اولین مشکل ما آب و جاده است، لوله‌کشی آب می خواهیم، هر بار که آب بخواهیم باید 500 هزار تومان واریز کنیم تا آب بیاورند.
وی گفت: پسرم را بخاطر آب از دست دادم، رفته بود آب بیاورد، با ماشین تصادف کرد، و از بین رفت. الان هم در خانه کاهی و گلی زندگی می کنم و وضعیت زندگی ام بدطور است.
یکی از اهالی روستا گفت: تا الان از آب و فاضلاب بویراحمد و سپاه ده بار بازدید کرده اند، آب آشامیدنی نداریم، در بی آبی بسر می بریم، یک چشمه آب داریم که رسوب دارد. بودجه برای روشنایی آمد ولی برای جای دیگر هزینه‌اش کردند.
وی بیان کرد: هر 5 روز یکبار آب می آید، جاده هم مشکل دارد و باید هر روز جلوبندی را عوض کنیم.
یکی از زنان روستایی نیز گفت: نماینده ها موقع انتخابات می آیند، انتظار داریم وقتی رأی می دهیم به روستای ما رسیدگی کنند، ولی اسم روستای ما را نمی آورند.
وی گفت: یکی از مشکلات ما نبود معلم های ریاضی و زبان در مدارس است، بچه هایمان معلم ندارند، یک معلم زبان هست که هر روز به یک مدرسه می رود، معلم ریاضی هم ندارند.
به گزارش کبنانیوز، نقش روستاییان در ایجاد ارزش افزوده، تولیدات دامی، صنایع دستی بالا است، اما در برخی از روستاهای کهگیلویه و بویراحمد انقدر سطح رفاه پایین است که مردم در درد و رنج بسیاری به سر می برند.
خیلی از زنان و مردان روستایی در چین لوداب که مشکل آب آشامیدنی دارند، مشکل جاده هم دارند، مشکلات زنجیره وار به هم پیوسته اند، اگر نمایندگان و مجموعه دولت هر سال 5 کیلومتر راه روستایی این منطقه را درست می کرد، الان این خانوارها مجبور نبودند مسیر برداشت آب را پیاده و با الاغ طی کنند، یا مجبور نبودند هر بار هزینه گزافی بابت آب آشامیدنی بدهند. چرا توازن در توسعه زیرساخت های استان وجود ندارد، اگر برای زیرساخت های شهری میزانی از بودجه در نظر گرفته می شود، باید برای روستاها نیز همان اندازه بودجه در نظر گرفته شود، متأسفانه مدت زیادی است که مرکزگرایی و توجه به مناطق شهری، موجب بی توجهی به روستاییان شده است.

 

کبنانیوز