اشتباه استراتژیک محمدعلی وکیلی

کبنا ؛جواد فروغی فر*
محمدعلی وکیلی نمایندۀ مردم تهران، ری، شمیرانات و اسلامشهر در مجلس شورای اسلامی که سخنگویی فراکسیون امید را نیز بر عهده دارد، در روزهای گذشته به تکاپوی استیضاح یکی از وزرای باتجربۀ دولت افتاده‌اند و از قول ایشان نیز ۶۰ امضاء برای استیضاح مذکور جمع آوری کرده‌اند. لذا در تحلیل این اقدام آقای وکیلی، چند مورد قابل ذکر می‌باشد:
۱-آقای وکیلی و ۲۹ نمایندۀ دیگر تهران که می‌بایست موفقیت خود را در انتخابات گذشتۀ مجلس، مرهون قرار گرفتن در لیست امید بدانند، بد نیست کمی با خود خلوت نمایند که در صورت عدم قرار گرفتن در لیست امید، آراء بالای یک میلیون نفر که هیچ حتی ۳۰۰۰ رأی کسب نمی‌کردند، آن هم در کلان شهر تهران. لذا حداقل انتظار، این است که اقدامات وی می‌بایست با هماهنگی فراکسیون امید و رئیس آن انجام گیرد رئیسی که وکیلی قبل از انتخابات بسیار تلاش می‌نمود که خود را نزدیک به وی نشان دهد تا شاید در لیست وی قرار گیرد. اما باد غرور در موفقیت غیرقابل پیش بینی و تصور، چنان برخی از نمایندگان آن لیست را مفتون نموده که با این اقدامات خود، به نوعی اقتدار رئیس فراکسیون خود را خدشه دار نموده چرا که از این اقدام وکیلی، اظهار بی‌اطلاعی نموده و به نوعی آن را اقدامی غیر معقول و خارج از فراکسیون دانسته و حتی آن را وتو نمودند.
۲- آقای وکیلی باید بدانند که رأی آوردن وی و کل لیست امید به خاطر موفقیت‌ها و اقدامات دولت تدبیر و امید بوده که آقای ربیعی نیز یکی از اعضاء آن مجموعه می‌باشد و دارای عملکرد مثبتی در دولت می‌باشند و اگر غیر از این بود نه آقای وکیلی و نه خیلی از اعضاء لیست امید که خیلی از آن‌ها کمتر نام و نشان و تجربه‌ای داشتند، به این راحتی چنین توفیق اتفاقی نصیب آن‌ها نمی‌شد و هیچگاه بر صندلی سبز بهارستان جلوس نمی‌کردند.
۳-آقای وکیلی باید بدانند علاوه بر شخصیت حقیقی به عنوان یک نماینده، دارای شخصیت حقوقی «سخنگویی فراکسیون امید» هستند و بالتبع، اقدامات وی و حتی بیانات ایشان نیز ناخودآگاه به نام فراکسیون امید، نوشته خواهد شد و چه بسا همین ضعف تشکیلاتی فراکسیون امید و خودمحوری و عدم ثابت قدمی برخی از اعضاء آن فراکسیون که فقط از اسم «امید» استفادۀ ابزاری نمودند و پس از موفقیت به خیلی از چیز‌ها پشت پا زدند باعث شد که هم در انتخاب ریاست مجلس و هم در انتخاب ریاست کمیسیون‌های تخصصی مجلس شکست ناجوری بخورند، جالب اینجاست که برخی از نمایندگان هنوز از آن حوادث درس عبرت نگرفته‌اند.
۴-آقای وکیلی باید بدانند در روزهایی که دولت «تدبیر و امید» آماج شدید‌ترین حملات مخالفان و منتقدان خود قرار دارد و برای دولت از هر کاهی کوه می‌سازند، طرح موضوعاتی که باعث ضربه زدن به دولت می‌شود از طرف کسانی که موفقیت خود را مرهون عملکرد دولت هستند امری چندان پسندیده نیست.
۵-آقای وکیلی از جمع آوری ۶۰ امضاء برای استیضاح سخن می‌رانند، در حالی که فراکسیون امید از این موضوع ابراز بی‌اطلاعی نموده و آن را یک موضوع شخصی می‌دانند و حتی خواهان اعلام اسامی آن ۶۰ نفر توسط وکیلی هستند. حال اگر موضوع استیضاح وزیر، شخصی باشد این سؤال پیش می‌آید که وکیلی بر اساس عدم اجابت چه خواسته‌ای از سوی وزیر، بحث استیضاح را پیش کشیده؟ یا اگر اعضاء فراکسیون امید جزو امضاء کنندگان استیضاح نیستند پس طبیعی که نمایندگان دیگری از این اقدام نسنجیدۀ وکیلی استفاده نموده و از طریق وی اهداف خود را پیش می‌برند. البته نگارنده، امیدوار است آن ۶۰ نفر از اعضاء جبهۀ پایداری و اصول گرایان تندرو – که شاید دکتر وکیلی در دام آن‌ها گرفتار شده باشد-نباشند.
۶-به قول دکتر باهنر که تجربۀ نزدیک به ۳ دهه نمایندگی مجلس را دارند معمولاً نمایندگان تازه وارد مجلس، در ۶ ماهۀ اول نمایندگی که تجربۀ لازم را ندارند، معمولاً با طرح برخی موضوعات، دنبال مطرح کردن خود هستند که نگارنده امیدوار است دکتر وکیلی چنین هدفی نداشته باشد و به قول دکتر کواکبیان موضوع شخصی باشد.
۷-آقای ربیعی یکی از ۳ وزرایی است که در مجلس قبلی از سوی نمایندگان جبهۀ پایداری، بیشترین هجمه‌ها را تحمل نمود، جا داشت که دکتر وکیلی در ماه‌های اولیۀ جلوسشان بر صندلی سبز بهارستان، کمی باتدبیر‌تر و عاقلانه‌تر رفتار می‌نمودند که چنین مورد هجمۀ یاران خود در فراکسیون امید قرار نمی‌گرفتند.
نگارنده اعتقاد دارد که توفیقات غیر قابل انتظار، می‌توانند آسیب‌هایی را برای هر فردی ایجاد نمایند که این موضوع نیز برای آقای دکتر وکیلی که به لطف قیچی برّان شورای نگهبان و قحط الرجال بودن اصلاح طلبان، ره صد ساله را یک شبه طی نمودند صدق می‌نماید و شاید غرور حاصل از این موفقیت در صورت عدم تدبیر لازم در آینده برای وی سنگین تمام شود. (باشد که چنین نباشد)

* موکل آقای وکیلی در شهر تهران