اتفاق عجیبی در بخش خبری شبکه دنا؛ واقعیت یا نخبه‌سازی / لطفاً همه چیز را برای مردم روشن کنید

کبنا ؛در تاریخ 6 شهریورماه 96 شبکه دنا خبری را پخش و نوشت: «ح.م ساکن شهر یاسوج با 22 سال سن 30 کتاب را به زبان انگلیسی ترجمه کرده و یا مطالب آن را گردآوری و نوشته است.»
شبکه دنا از زبان آن فرد نوشت:«از 7 تا 18 سالگی در 6 دوره معادل 40 ترم زبان انگلیسی را فرا گرفته و هم اکنون به طور کامل بر این زبان تسلط دارم. از سال 91 و در سن 16 سالگی شروع به گردآوری مطالب و ترجمه کردم. کتاب‌های خود را در 4 بخش پزشکی، پیراپزشکی، فنی ومهندسی وعلوم انسانی تهیه کرده‌ام. کتاب‌ها را با هزینه شخصی خود تهیه وهزینه چاپ 500 جلد از یکی از کتابها به نام اولین گام در یادگیری زبان انگلیسی را عدل هاشمی پور نماینده کهگیلویه، چرام، لنده و بهمئی در مجلس شورای اسلامی را پرداخت کرد. این کتاب بین دانشجویان و زبان آموزان در گچساران، دهدشت وسوق توزیع شد. 22 کتاب دیگر نیز در دست چاپ دارم که برای تحقق آن نیازمند حمایت و کمک مالی مسئولان هستم.»
احسان خان محمدی از مخاطبان این سایت خبری در این باره نوشت؛ اخیراً کلیپی را در فضای مجازی دیدم که مربوط به (6 شهریورماه 98) بود، با این مضمون که شخصی ۲۲ ساله ۳۰ عنوان کتاب نوشته و ۲۲ عنوان کتاب دیگر نیز در دست چاپ دارد! بخش جالب ماجرا آنجاست که به تازگی متوجه شدم شخص مذکور که الان در سن ۲۴ سالگی قرار دارد، رقم تالیفاتش را به عدد ۷۷ ارتقا داده است. اما جالب‌ترین بخش قضیه این است که کلیپ مذکور، مصاحبه‌ای است که از طرف مرکز صدا و سیما، شبکه استانی کهگیلویه و بویراحمد (دنا) تنظیم شده است.
با توجه به مشکلاتی که پیرامون چاپ کتاب در ایران وجود دارد، نوشتن این حجم از کتاب، از عهده هر کسی بر نمی‌آید؛ کیست که نداند نوشتن یک مقاله در مجلات علمی، بعضاً چند سال طول می‌کشد تا اجازه چاپ بگیرد. کیست که نداند، نوشتن یک کتاب چه مقدار زمان می‌طلبد. حتی اغلب پژوهشگران برتر دانشگاهی هنوز موفق به نوشتن تنها! یک جلد کتاب هم نشده‌اند، چه برسد به ۷۷ عنوان کتاب.
همانطور که جامعه دانشگاهی اطلاع دارند، در جامعه امروزی، بر اساس اصل تمایز کارکردی، در علوم، تقسیماتی به منظور تخصص گرایی ایجاد شده است و دیگر مثل گذشته یک فرد نمی‌تواند به عنوان حکیم و فیلسوف، مدعی توانایی در همه علوم شود. رشته خودم را برایتان مثال بزنم؛ در دوره دبیرستان از بین چندین رشته، باید علوم انسانی را انتخاب کنید. سپس در مقطع کارشناسی، از بین صدها کد رشته علوم انسانی (دانشی بس گسترده) باید علوم اجتماعی را برگزید، سپس در مقطع کارشناسی ارشد، خود علوم اجتماعی، نسبتاً به ۱۴ گرایش تقسیم می‌شود؛ جامعه شناسی یکی از این ۱۴ گرایش است. و در نهایت در مرحله آخر، مقطع دکتری، از بین ۴ گرایش اصلی، جامعه شناسی مسائل اجتماعی ایران.
حالا همه این مقدمات را گفتم تا این را بگویم که امروزه در اثر تخصصی شدن رشته‌های دانشگاهی، کسی نمی‌تواند ادعا کند که همزمان در دو یا سه رشته علمی تخصص دارد و صاحب تألیف و ترجمه است. به هر حال اگر محال نباشد، دست کم کار بسیار سختی است. در کلیپی که ماجرایش را تعریف کردم، نویسنده ۷۷ عنوان کتاب، در پاسخ به این پرسش که چه شد این کتابها را نوشتید (نقل به مضمون)، پاسخ می‌دهد که «به خاطر علاقه‌ای بود که من در چهار حوزه علوم انسانی، فنی و مهندسی، پزشکی و پیراپزشکی داشتم این کتابها را نوشتم» (نقل به مضمون).
حالا شما فکر کنید که اگر علوم انسانی دربرگیرنده دست کم کم ۱۰۰ کد رشته باشد، فنی و مهندسی و پزشکی و پیراپزشکی هم بر روی هم کلاً ۱۰۰ کد رشته داشته باشند، مؤلف قصه ما باید بر این ۲۰۰ کد رشته، اگر نگویم احاطه، باید دست کم شناختی نسبی داشته باشد. با این مقدمات، بسیار جالب خواهد شد، که نویسنده ۷۷ عنوان کتاب، تجربیات خود را در اختیار جامعه علمی گذاشته، تا بر همگان روشن شود که نخبگی کار ساده‌ای نیست؛ اصطلاحاً گاو نر می‌خواهد و مرد کهن! خیلی دوست دارم بدانم، این حجم از نخبگی چطور در یکش نفر یکجا جمع شده است. امید است که نویسنده قصه ما، راههای «نخبه شدن» را به افراد کم بضاعت مثل را نشان دهد، شاید فرجی شد و توانستیم همچون جنابشان، مؤلف محسوب گردیم!
در تحلیل نهایی می‌توان دو حالت منطقی نسبت به این پدیده متصور شد؛
حالت اول: یا این شخص، تمامی کتابها را با تلاش مداوم و مستمر خود، نوشته، که در این صورت، بلاشک باید از او نه صرفاً در سطح استانی که در سطح کشوری و بین المللی تجلیل و تقدیر و تشکر صورت گیرد. این کمترین هدیه به شخصی است که یک تنه بار ۷۷ کارشناس رشته‌های مختلف و متفاوت را به دوش کشیده. و هم انگیزه‌ای می‌شود برای امثال بنده، که در این مقطع تحصیلی؛ هنوز توانایی تألیف تنها یک جلد کتاب را هم نداشته‌ام، و نکته غم انگیزتر آنجاست که متوجه شوید، نویسنده قصه ما، که آن زمان هنوز دانشجوی مقطع کارشناسی است و آخرین مدرک تحصیلی‌اش دیپلم!
حالت دوم: شق بعدی قضیه این است که گمان می‌رود این شخص که ماحصل کارهای دیگران را به اسم خود چاپ کرده است زیر پوشش ترجمه. مگر امکان دارد یک نفر در چندین زمینهٔ مختلف علمی توانایی نوشتن کتاب داشته باشد. اگر حالت دوم صحت داشته باشد باید به حال نظام تولید علم در این کشور نشست و زار زار گریست. اگر چنین شخصی به حال خود رها شود، باید فاتحه علم در ایران را خواند و برایش مرثیه سر داد.
بنده به عنوان یک دانشجوی کم بضاعت، دو درخواست بسیار کوچک را می‌خواهم مطرح کنم؛ نخست، با فردی که کلیپ مذکور را تهیه کرده، این پرسش را مطرح کنم که چه شد با نویسنده قصه ما مصاحبه کردید؟ آیا از صحت و سقم ادعاهای نویسنده ما آگاهی داشتید و یا بی هیچگونه اطلاعی، دست به ساخت این کلیپ زدید؟!
درخواست دوم، که سفت و سخت آن را پی خواهم گرفت این است که با نویسنده ۷۷ عنوان کتاب، مناظره‌ای ترتیب داده و در مورد صحت و سقم تالیفاتش با او مناظره و گفت‌وگو کنم، باشد که شک و شبهات من و مردم برطرف شود. چرا که به گمان من، در خوشبینانه ترین حالت، اگر نوشتن یا ترجمه هر کتاب، یک سال طول یا حداقل 6 ماه بکشد، تألیف، ترجمه و گردآوری ۷۷ عنوان کتاب، نیازمند ۷۷ سال کار مداوم است. بر فرض اینکه فرد در ۷ سالگی سواد خواندن و نوشتن را بیاموزد، اگر در همان سن ۷ سالگی شروع به نویسندگی کند. کار نوشتن ۷۷ عنوان کتاب، تا سن ۸۴ سالگی ادامه خواهد داشت.
ناگفته پیداست، دو حالت گفته شده صرفاً فرضیاتی هستند که بر عهده نویسنده گرامی ما است که یکی از آنها را تأیید و دیگری را رد کند. خیلی خوشحال خواهم شد که حالت اول تأیید شود تا با افتخار همه جا در بوق و کرنا کنم که چند صباحی همنشین جوان‌ترین نخبه کشور بوده‌ام. اما اگر حالت دوم تأیید شود، نه فقط من، که بر تمامی جامعه علمی کشور لازم است رخت سیاه بر تن کرده و چند مدتی عزای عمومی بابت مرگ علم در این کشور اعلام کنند.
همانطور که گفتم بنده تا روشن شدن قضیه این مسئله را پیگیری می‌کنم. از همه مسئولین و مدیران امر هم خاضعانه تقاضا دارم که این داستان را همراهی کرده و در صورت صحت حالت اول، نگذارند حق این نخبه جوان پایمال شود. و یا در صورت صحت حالت دوم، با برخورد قانونی، مانع ادامه این روند نادرست که خدای نکرده نوعی فریب‌کاری است، در چنین حجم گسترده‌ای شوند.