«حوری‌جان» زن بی‌خانمانی که زخم‌های غده سرطانی‌اش را در سیاهی شب لیس میزند تا وانمود کند زنده است، او درد را در تنهایی خلاصه می‌کند و از وحشت تنهایی شب می‌گوید: «شب‌ها صدای خش‌خش جانوران نمی‌گذارد بخوابم»، «ناراحتیم؟ ناراحتیم از این هست که نه فرزندی دارم، نه مادری، نه برادری، نه پدری و نه خاله‌ای.»