مردودی دانشگاه یاسوج در آزمون های پایان ترم / نارضایتی دانشجویان از سیستم آموزش مجازی

کبنا ؛حالِ این روزهای دانشجویانِ دانشگاه یاسوج خوب نیست. هنوز دو هفته از شروع نیمسال دومِ تحصیلی نگذشته بود که در اواخر بهمن ۱۳۹۸ خبر ورود کرونا و سپس تأییدِ شیوع آن، کلاس‌های دانشگاه را به تعطیلی کشاند. زمزمه‌هایی از شروع کلاس‌ها بعد از تعطیلات نوروز به گوش می‌رسید که به‌صورت آنی خبر برگزاری کلاس‌ها به‌صورت مجازی تأیید و شروع شد.
مشکلات و مسائلی که دانشجویان در کلاس‌های مجازی و حالا امتحانات مجازی دارند، باعث شد که گزارشی در این زمینه تهیه کنم.
من که به دلایلی با دانشجویان ارتباط نزدیکی دارم، از نخستین روزهای آموزش مجازی و حالا هم آزمون‌های مجازی در جریانِ چندوچونِ آن هستم. کلاس‌ها به‌هر صورت که بود برگزار شدند، اما دلهره‌آورترین قسمت ماجرا، گمانه‌زنی‌هایی بود که هر روز از طرف دانشگاه به‌عنوان خبر چگونگی برگزاری امتحانات منتشر می‌شد؛ یک روز خبر از آزمون حضوری بود. روز دیگر می‌گفتند آزمون حتماً غیرحضوری خواهد بود. روز بعد خبر می‌زدند که نمره‌ی دانشجو نه بر اساس امتحان که بر اساس مجموع فعالیت‌های کلاسی باید محاسبه شود. هنوز چند روز نگذشته بود که خبر آمد استاد آزاد است به صلاح‌دید خود در مورد امتحان عمل کند. جای زخم‌های این‌همه خبر جورواجور هنوز درد می‌کرد که دورِ دومِ گمانه‌زنی‌ها شروع شد: امتحان حضوری خواهد بود، خوابگاه‌ها بازگشایی می‌شوند. نه امتحانات مجازی خواهد بود، خوابگاه‌ها باز نخواهند شد. استاد می‌تواند بخشی از امتحان را مجازی و بخشی بر اساس فعالیت دانشجو محاسبه کند، و اما در نهایت امتحانات به‌صورت مجازی برگزار می‌شود؛ و اما نکته‌ی مهم! امتحانات نه از طریق سیستم آدوبی‌کانکت که دانشجویان یک‌ترم هر طور که شد با آن کار کردند، بلکه از طریق سیستم کاملاً ناشناخته‌ای در میان اغلب دانشجویان به نام مودال برگزار خواهد شد.
اوجِ دلهره و نگرانی را می‌توان در گروه‌های دانشجویی دید. با شروع کلاس‌های مجازی بعضی از اساتید در شبکه‌های اجتماعی مثل واتس‌اپ گروه‌های کلاسی ایجاد کردند. من هم که در برخی از این گروه‌ها عضو بودم به‌عینه شاهد نگرانی روزافزون دانشجویان بودم.
علاوه بر اضطراب دانشجویان، سردرگمیِ اساتید هم در کار با این سیستم مزید بر نگرانی هر چه بیشتر شده بود. به‌هر صورت که بود روز شنبه هفتم تیر ماه امتحانات برگزار شد. از همان لحظه‌ی شروع امتحان تا پایان آن روز همین‌طور سیل پیام‌های ناشی از عصبانیت دانشجو و استاد بود که در گروه‌ها فوروارد می‌شد. یکی از سرعت کمِ سایت داد می‌زد. یکی می‌گفت که مدام از سایت بیرون انداخته می‌شوم. دیگری نگران این بود که نکند پاسخ‌هایش ثبت نشده باشند. دانشجویی با چشم گریان، دانشجویی با بداخلاقی، دانشجویی با استرس و... همگی از درد مشترک خود می‌گفتند؛ "از کلاسها که چیزی یاد نگرفتیم، امیدوار بودیم امتحانا رو خوب بدیم که با این سیستم همش پرید"، "کاش همون اول‌ترم، حذف‌ترم کرده بودم"، "معلوم نیست کی مسئوله؟! استاد می‌گه زنگ بزن به آموزش، آموزش می‌گه برو به استاد بگو!"، "یکی می‌گه وظیفه‌ی کارشناس گروهه، کارشناس گروه می‌گه من دسترسی به سیستم ندارم"
صدها نمونه‌ی دیگر از این گفته‌های اعتراضی در این گروه‌های کلاسی موجود است.
روز دوم سیستم به‌طور کل قطع شد! اگر این‌طور پیش برود باید به حال دانشجویان زار زار گریست. واقعاً مسئولیت پاسخگویی به بی‌نظمی در چنان سطحی بر عهده‌ی کیست؟
چه کسی باید به دلهره‌ها، اضطراب‌ها و مشکلاتی که این روزها ول‌کنِ دانشجویان نیست پاسخگو باشد؟
اما مهمتر از همه جمله‌ی آن دانشجویی است که در یکی از این گروه‌های کلاسی فوروارد شد: "اگر قرار باشه وضعمون تا آخر امتحانا همین باشه مطمئن باشید تعداد سکته‌ای‌های دانشگاه یاسوج از تعداد مرگ‌ومیرهای کرونا تو یاسوج بیشتر خواهد شد".
حدیث خود بخوان از این مجمل.