کبنانیوز - قهرمانی تیم ملی حسرت بر دل مانده/ مسائل ریشه‌ای است

قهرمانی تیم ملی حسرت بر دل مانده/ مسائل ریشه‌ای است

کم‌کم تیم‌هایی مثل عربستان، کره و ژاپن گوی سبقت را از ایران ربودند و حسرت‌به‌دل ایرانیان می‌گذراند که ما را به این نتیجه می‌رسانند که به دنبال قهرمانی استقلال و پرسپولیس و تیم ملی ایران در آسیا و همچنین موفقیت ایران در جام جهانی نباشیم.

ایرانی‌ها در این جام حتی در بازی‌هایی که پیروز می‌شدند زیاد خطا می‌کردند، زیاد اخطار می‌گرفتند، زیاد پرخاش می‌کردند و درنهایت زیادی به داور اعتراض می‌کردند که همیشه یک احساس نگرانی را ایجاد می‌کرد و کار دستمان داده آن‌هم زمانی که داور در کنار ما بود و نه علیه ما!
این رفتار را بارها در داخل کشورمان می‌بینیم، نه‌فقط در لیگ فوتبالمان بلکه در تمامی عرصه‌های زندگی ملت ایران، پرخاش فراوان عصبیت بیش‌ازحد، توهین و تخریب!
همه بقیه را مسبب ناکامی‌های خودشان می‌دانند و در یک کلمه همیشه معترضیم به بقیه و فقط خود را ذی‌حق می‌دانیم!
برعکس، ژاپنی‌ها را ببینید، اعتراض به دیگری اعم از بازیکن حریف و داور پرخاشگری در آن‌ها خیلی کمتر دیده می‌شود و خیلی جالبه بدانیم در همین جام جهانی اخیر صرفاً به خاطر داشتن کارت زرد کمتر مجوز صعود به مرحله بالاتر را کسب کردند.
از سال 1984 تا به امروز در ده دوره اخیر جام ملت‌های آسیا، ایران در 5 دوره به مرحله نیمه‌نهایی رسید و در تمامی دوره‌ها با باخت در این مرحله از رسیدن به فینال بازماند.
تیم ملی ژاپن طی همین سال‌ها 6 بار به نیمه‌نهایی رسید که 5 بار آن به فینال رفت و اگر امسال قهرمان شود هر 5 بار قهرمان شده که آمار فوق‌العاده‌ای است.
جالب است بدانیم تا قبل از سال 1984 ایران 3 بار قهرمان جام ملت‌های آسیا شده بود و ژاپن هیچ جایگاهی در بین تیم‌های بزرگ آسیا نداشت ولی امروزه پرافتخارترین تیم آسیا است.
تیم ملی فوتبال ایران برای اولین بار در سال 1978 به جام جهانی راه یافت اما تیم ملی ژاپن برای اولین بار در سال 1998 به جام جهانی راه یافت یعنی 20 سال بعد از ایران
اما اکنون ژاپن با 6 بار حضور پشت سر هم از ایران با 5 بار حضور متناوب جلو زده و تازه در نصف دوره‌های حضورش توانسته به مرحله بالاتر جام جهانی صعود کند مأموریتی که برای ایران غیرممکن به نظر می‌رسید!
از آخرین باری که جام باشگاه‌های آسیا به یک تیم ایرانی رسید نزدیک به 30 سال می‌گذرد اما از آخرین باری که یک تیم ژاپنی قهرمان این جام شد حدود 3 ماه بیشتر نمی‌گذرد.
طی 30 سال گذشته فقط 4 بار به ترتیب با استقلال، سپاهان، ذوب‌آهن و پرسپولیس به فینال جام باشگاه‌های آسیا رسیدیم که هر 4 بار باختیم آن‌هم به تیم‌های ژاپنی و کره‌ای!
یک نکته جالب اینکه ژاپنی‌ها و کره‌ای‌ها اگر دریک جامی حذف شوند و نتیجه مطلوب نگیرند، زیاد ناراحت نمی‌شوند چراکه می‌دانند در سال یا دوره بعدی نوبت موفقیت یا قهرمانی آن‌هاست اما ما ایرانی‌ها باید هرسال یا دوره با این شکست‌ها کوهی از افسوس، آه و حسرت به دوش بکشیم چون‌که می‌دانیم و می‌ترسیم سال یا دوره بعد نتیجه ضعیف‌تری بگیریم.
جالب است بدانیم که امارات و قطر و چین و بقیه کم‌کم دارند خودشان را در مسیر پیشرفت قرار می‌دهند و ما عقب‌تر میفتیم.
تا قبل از 30 یا 40 اخیر هم‌تیم‌های باشگاهی و هم تیم ملی ایران درمجموع پرافتخارترین تیم‌های آسیا محسوب می‌شوند اما کم‌کم تیم‌های باشگاهی و هم تیم ملی ایران درمجموع پرافتخارترین تیم‌های آسیا محسوب می‌شوند اما کم‌کم تیم‌هایی مثل عربستان، کره و ژاپن گوی سبقت را از ایران ربودند و حسرت‌به‌دل ایرانیان می‌گذراند که ما را به این نتیجه می‌رسانند که به دنبال قهرمانی استقلال و پرسپولیس و تیم ملی ایران در آسیا و همچنین موفقیت ایران در جام جهانی نباشیم.
من هم همه‌ساله به خودم میگم خودتو به نتیجه مسابقات ایران با دو سه بردش خوش‌بین نکن و دل نبند، اما آخرش گول می‌خورم و درنهایت دل می‌بندم و در دست‌آخر حسرت‌به‌دل می‌مانم.
همه شنیدیم شکست پل پیروزی است اما چرا باوجوداین همه شکست هیچ‌وقت برای ما این پل ساخته نمی‌شود!
می‌گویند این بار باختی، اشکال ندارد برو تلاش کن برنامه بریزان انشا الله سری بعد! اما ما هم سری بعد می‌بازیم تا به کی آخر!
سرمایه‌گذاری، مدیریت و برنامه‌ریزی دقیق و بلند و مدت باعث موفقیت و کسب افتخار، اعتبار و غرور می‌شود.
این مسئله فقط مربوط به فوتبال نیست در تمامی ورزش‌ها و مسائل غیرورزشی صدق می‌کند پس دنبال یک معجزه نباشیم حتی اگر به دلایلی به نیمه‌نهایی یا فینال برویم آنجا دیگر وا می‌دهیم تا قانون طبیعت را رعایت کرده باشیم!
خیلی‌ها بعد از یک شکست و ناکامی، فلان بازیکن یا بازیکن‌ها را مقصر می‌دانند، خیلی‌ها کارلوس کی‌روش و کارلوس کی‌روش ها را، بعضی داور را برخی دیگر بدشانسی را مقصر ناکامی‌ها می‌دانند درحالی‌که علت، همه این‌ها است و هیچ‌کدام نیست!
بهتر است، نه بعد از یک یا چند برد فریاد حماسی سر دهیم، خود را برترین بدانیم و نقاط ضعف خود را نبینیم و نه با یک شکست، ناجوانمردانه به بازیکنان و مربی تیم حمله‌ور شویم و همه‌چیز را بر سرشان آوار کنیم، در زندگی شخصی و اجتماعی نیز چنین است.
مسائل ریشه‌ای‌تر است خیلی ریشه‌ای و اساسی‌تر بیایید از خودمان شروع کنیم، از خود خودمان!