علم بهتر است یا سیاست؟

کبنا ؛عده‌ای سیاست را علم تدبیر و مصلحت‌اندیشی و تمشیت امور مردم و پاسداشت مردم‌داری می‌دانند.
علم و سیاست جدا از یکدیگر نیستند همان‌طور که دین و سیاست در اسلام از هم جدا و منفک نیست.
چنانکه علم در خدمت سیاست قرار بگیرد، توان توجیه همزمان گزاره‌های متضاد و حتی متناقض را پیدا می‌کند و ساده‌ترین و صادقانه‌ترین راه این است که همه دلسوزان و متولیان سیاست و دانش در زیر یک سقف گردآمده و همه دیدگاه‌ها را بررسی علمی و غیرسیاسی کنند و هر آنچه شایسته‌تر و درست‌تر است و به علم و عقل سلیم نزدیک‌تر است، همان را برگزینند و اجرا کنند.
باید از طریق علم به سیاست رسید و باسیاست است که زمینه تعلیم و تعلّم فراهم و تسهیل می‌شود.
تصمیم بزرگ آن است که همه بزرگان در فرایند تصمیم‌گیری مشارکت کنند.
از همین روی ای‌کاش زمینه و شرایطی فراهم می‌شد که به خاطر مردم و مصلحت و معیشت مردم همه‌ی اهل علم و سیاست و مدیریت، اعم از اصول‌گرا و اصلاح‌طلب، معتدل و رادیکال، تندرو و کندرو و... جمع شوند و همه راه‌های ممکن را به‌دقت و درایت بسنجند و بهترین و منطقی‌ترین و سنجیده‌ترین را برگزینند و صدالبته که چنین امری مستلزم سعه‌صدر و طبعی بلند است.
طبق سخن مولاالموحدین علی (ع)
«طُوبی لِمَن شَغَلَهُ عَیبُهُ عَن عُیوبِ الناس».
(خوشا به حال کسی که توجه به عیبش او را از توجه به عیب‌های مردم باز دارد)
ای‌کاش هر نهاد، حزب، جناح، قوه، گروه و فردی، همزمان که به‌نقد «فاصله‌ی شعار تا عمل» دیگران می‌پرداخت، نگاهی عالمانه هم به شعارها و افعال خود می‌انداخت. چه‌بسا اگر چنین اتفاق می‌افتاد، همگان آن‌قدر اشکالات لازم الاصلاح در خود می‌دیدند که فرصت پرداختن به نقایص دیگران، کمتر به دست می‌آمد.
 دردستانی کن و درماندهی
  تات رسانند به فرماندهی

=================
دکتر سید علی سینا رخشنده‌مند
عضو بنیاد ملی نخبگان ایران