فداکاری، آخرین درس یک معلم

کبنا ؛در لابه‌لای اخبار ناگوار و ناخوشایند پایان سال 97 و آغاز سال 98، فداکاری «#منصور_تنوره» از فرهنگیان استان کهگیلویه و بویراحمد در شهرستان بهمئی که با وصیت پیکر خود را به منظور پیشرفت در تحقیقات علم پزشکی و خدمت به جامعه وقف دانشگاه علوم پزشکی اهواز کرد، اقدامی شایسته و انسان‌دوستانه که در نوع خود کم‌سابقه و تاحدی بی‌سابقه و بدیل و منحصر به فرد و حاکی از دوراندیشی و روح بلند آن مرحوم بوده است، اما این وصیت و اقدام خیرخواهانه آن چنان که شایسته بود به اطلاع افکار عمومی نرسید و ارج و ارزش آن به خوبی تبیین نشد.
اهمیت و جایگاه اهدای عضو گرچه در قرآن کریم اشاره مستقیمی ندارد، اما به باور برخی فقها، آیه 32 سوره مائده «و من احیها فکانّما احیا الناس جمیعاً؛ و هر کس، انسانی را از مرگ رهایی بخشد، چنان است که گویی همه مردم را زنده کرده است» بر این فضیلت اخلاقی در عصر جدید صحه گذاشته است‌.‎ با پیشرفت علم پزشکی در چند دهه گذشته و نظریات فقهی نوگرایانه امام خمینی(ره) و مراجع نواندیش اهمیت و جایگاه اهدای عضو در جامعه ما نهادینه شده است، اما اهدای جسد به منظور انجام تحقیقات علمی پیشینه و نشان چندانی در جامعه امروز ما ندارد و به عنوان اقدامی نوپا و خیرخواهانه محققان علم پزشکی کشور را یاری خواهد ساخت‌. شاید افکار عمومی اطلاع چندانی ندارند که تهیه جسد برای تشریح آن در کلاس‌های آموزشی دانشجویان پزشکی یکی از مشکلات اصلی دانشگاه‌ها در سال‌های گذشته بوده است، به صورتی که جسدهایی که بر اساس استانداردهای بین‌المللی باید در دو ترم تحصیلی مورد استفاده قرار گیرند، قریب به چهار سال در دانشگاه‌ها مورد تحقیق و بررسی قرار می‌‌گرفتند، تا جایی که مسئولان امر مجبور به واردات جسد از کشورهای مختلف شدند‌. ‎پیشرفت روزافزون علم و نیاز بشر به کشف ابهامات بدن انسان ضرورت دسترسی به اجساد را در علم پزشکی ایجاب می‌کند و ایران به عنوان یکی از کشورهای پیشرو و خوش‌نام در عرصه پزشکی نباید با چنین محدودیت‌هایی مواجه باشد. خوشبختانه در سال‌های گذشته اقدامات مناسبی برای فرهنگ‌سازی در این موضوع صورت گرفته و اقداماتی از این قبیل می‌تواند به نهادینه شدن این فرهنگ کمک کند‌. ‎اگر در گذشته پزشکان به دلیل قرابت با موضوع و درک مشکلات جامعه پزشکی در اهدای جسد در کشور پیشگام بودند، امروز به لطف خیرخواهی این فرهنگی نیک‌اندیش، افرادی از سایر اقشار و اصناف نیز می‌توانند در این فرهنگ‌سازی سهیم شوند.
خوشبختانه با استقبال و اقدامات مناسبی که از سوی دانشگاه علوم پزشکی جندی‌شاپور اهواز صورت گرفته و عمل به وصیت مرحوم تنوره، زمینه برای عمومی کردن آن فرهنگ در کشور وجود دارد و اقدام اخیر را می‌توان به عنوان نقطه عطف و روشنی در گسترش این فرهنگ در سطح جامعه به شمار آورد‌.‎ در چنین شرایطی سهم رسانه‌ها در گسترش آن فرهنگ موثر خواهد بود و انتظار می‌رود رسانه‌ها با ورود به این گونه موضوعات، رسالت خطیر فرهنگ‌سازی را محقق کنند. درپایان جا دارد از خانواده این فرهنگی که با بلندنظری زمینه تحقق وصیت او را فراهم کرده‌اند قدردانی کرد و برای روح متعالی این معلم فقید که در پایان زندگی خود معلمی کرد، آرزوی علو مقام کرد.