کبنانیوز - افسوس و دریغ که انتقادی شنیده نمی‌شود

در پی شکست تیم واترپلوی گچساران از حریف تهرانی؛

اگر گوشه شنوایی یافت نشود، و اگر همه تقصیرات بر گردن کاهش بودجه گذاشته شود به‌زودی نه نامی از هاکی، نه یادی از واترپلو، نه اثری از هندبال و نه نشانه‌ای از صعود تیم فوتبال و نه امیدی به پیشرفت بسکتبال و والیبال متصور نخواهد بود.

امروزتیم واترپلوی گچساران تیمی که در یک سال (سال 88) توانست هم بر سکوی اول لیگ برتر، هم بر سکوی اول جام حذفی و هم بر سکوی اول سوپر لیگ واترپلوی کشور بایستد و هم نایب قهرمانی آسیا را برای مردم ورزش دوست بام نفت ایران به ارمغان اورد و موجب درخشش نام گچساران گردد، از حریف تهرانی خود شکست خورد، آنهم شکستی که شاید بتوان از آن به عنوان بدترین شکست تاریخ باشگاه نفت و گاز یاد کرد (28 – 1) در ورزشی که 32 دقیقه بیش نیست.
قطعاً کاهش بودجه ورزشی یکی از اثرگذارترین دلایل ناکامی‌های تیم‌های مختلف باشگاه نفت و گاز گچساران می‌باشد ولی پر واضح و بدیهی است که تنهادلیل این ناکامی‌ها نیست.
گچساران بی شک یکی از مهم‌ترین قطب‌های پرورش قهرمانان ورزش‌های آبی کشور است، گچساران دیار بابک فرهودی، حسین خالدی، پیمان اسدی، «امیر محمد پرهون» و ... است
ولی امروز هیچکدام از این عزیزان و مربیانی که ایشان را پرورش داده‌اند نه در تیم واترپلو و نه در کنار تیم واترپلو گچساران نیستند.
شایسته و بایسته است که تمامی پارامترهای حاکم بر باشگاه نفت و گاز گچساران از جمله بودجه و نحوه تقسیم آن بین تیم‌های ورزشی، امکانات و نحوه تقسیم آن، تفکرات مختلف و نحوه چالش آنها، پیشینه و آینده افراد و تاثیرگذاران عرصه ورزش، رفتارهای سیاسی و اجتماعی اهل ورزش و مدیران، اختلافات و تاثیران بر باشگاه فرهنگی و ورزشی نفت و گاز، تغییر مدیران ارشد و میانی و اهلیت یا عدم اهلیت ایشان، رضایتمندی و همدلی اهل ورزش، همبستگی باشگاه و هواداران وکیفیت منتخبین و ورزشکاران و مربیان و همراهان و نحوه انتخاب ایشان، و همه عوامل علمی و احساسی موثر در ورزش مورد سنجش قرار گرفته و نتایج آن روشن و واضح در اختیار عامه مردم قرار گیرد، تا در آتی احساسات مردم این شهر ورزش دوست اینگونه مورد دستخوش غم و اندوه قرار نگیرد.
اگر گوشه شنوایی یافت نشود، و اگر همه تقصیرات بر گردن کاهش بودجه گذاشته شود به‌زودی نه نامی از هاکی، نه یادی از واترپلو، نه اثری از هندبال و نه نشانه‌ای از صعود تیم فوتبال و نه امیدی به پیشرفت بسکتبال و والیبال متصور نخواهد بود.
پس عزیزان با هر تفکری، از هر جناحی، با هر گرایشی و در هر مقامی فقط به خاطر احساس جوانان لحظه‌ای با خود بیندیشیم که تنها راه نجات از این دایره بسته همانا همدلی و همفکری و بازگشت به منش پهلوانی است، شنیدن صدای مخالفان و آسیب شناسی و بکار بستن همه راه حل‌ها برای برون رفت از وضعیت موجود قبل از رسیدن به خط پایان است.
افسوس و دریغ که انتقادی شنیده نمی‌شود، مخالفتی برتافته نمی‌شود، و غیر همفکری تحمل نمی‌گردد و ورزش این عرصه پهلوانی و جوانمردی اینگونه مورد تظلم و جفا قرار می‌گیرد که نتیجه آن کسب نتایج غیر قابل قبول و کاهش اعتبار این باشگاه پر قدمت و از دست دادن امید هواداران است.