کبنانیوز - «چاسخار» بهشت رویایی چرام جاده ندارد

مظفر جمالی آرند؛
به راستی چاسخار کجاست؟
چاسخار باریکه ای سبز و سپید بر بلندای چرام و بانک خاطرات مال و مندال است.

سرزمین رستاخیز نگین (لاله‌های واژگون) و میعادگاه برف و چویل است. جایگه خرس و خرگوش و پلنک و صدها گونه ی کمیاب جانوری و بوته های دارویی و امانگاه کبکان دری است.
چاسخار یادگار پازنهای به تاریخ پیوسته و یادمان ایل بزرگ آرندی هست. آنجا نشیمنگاه مردمان گرمادیده ی جنوب ایران به ویژه چرامیان خونگرم است. سرزمینی که قدم به قدم زلال چشمه و بافه های پونه را به چشمان خسته ارزان میدارد. آنجا خاستگاه هشت دلاور به خون خفته ی ایران زمین است. آنجا رزمگاه ذلف و «مینا» در جدال بادهاست. آنجا نگین زیبا و سپید شهر چرام است که تابستانه ی این سرزمین را با خنکای خویش اعتدال می بخشد. چاسخار سرزمین نقاره و برنوست، برزنی از شاهنامه هست که از قلم حکیم اوفتاده. سپید و سرافراز و سبز و پایدار است. آنجا سرزمین «اوهل» و ارژن و نگارستان نرمه و درمه هست. سرزمینی که شهنه ی رخش را شنیده و خیز رستمان را دیده است.
آیا متل برد و گردو را شنیده اید ؟ هزار متل دیگر حاصل آرامش شبهای لطیف چاسخار و سکوت دلپذیر این سرزمین است. آنجا افسونکده ایست که گواه بر حقایق زندگیست، باید رفت و از سکوت رمز آلود شهر ستارگان دیدن کرد آن زمان چاسخار از واژه خارج و تبدیل به آرزویی بلند خواهد شد... وبه راحتی خواهی یافت که چرا نام این برزن ترجیع بند اشعار و ترانه های بومی زاگرس شده است. آنگاه میتوان حس شاعر را دریافت و قصیدهای سوز را نوشید؟
بی شک اگر چشم نقاش به نظم گینه ها بر دشت «دامور» و ردیف شکاف‌ها بر مازه ی «اشکر» اوفتاد، خیالش سراسر لوح میشود و سر به خاک ستایش خواهد گذاشت و بر خداونگار عشق آفرین خواهد گفت.
به درستی که آنجا زیباست و جاذبه اش پویندگان زیبایی را می رباید.
اما
اما
اما این بهشت رویایی راهی مناسب برای بازدید دوستداران طبیعت و زیبایی ندارد تا چشمان منتظر را به میهمانی اش بخوانیم و همگان بر نقاشی کردگار آفرین گوییم. افسوس آنجا خیلی نزدیک اما بسیار دور از نظرهاست ! زیرا که از چرام تا بلندای عشق٬ فقط و فقط ۳۵ کیلومتر بیشتر نیست.
ولی...با تمام این مشکلات چشمان خود را بی نصیب نگذارید و از انبوه جنگل گردو سرزمین آویشن دیدن کنید…
شکار ممنوع...